Blijkbaar is het al mogelijk. Afrika de la Cruz Tomé is er heel duidelijk over. Antonio Gonzalez Fernández ook. Emma Martínez Ocaña en José Arregi Olaizola denken er niet anders over. Zij zijn de vier deelnemers aan de Ronde Tafel van deze titel, die op vrijdag 12 november tussen zes en acht uur 's avonds werd gehouden, georganiseerd door de Gemeenschap van Sint-Thomas van Aquino, met honderdnegentien Zoom-verbindingen (ongeveer 150 deelnemers), waarbij Evaristo Villar optrad als moderator.

Afrika vertelde ons dat zij reeds tot haar kerk behoort, Kerk B, noemde zij het, in tegenstelling tot Kerk A,

de roomse, institutionele kerk. De twee lopen parallel, en communiceren nauwelijks. Hiërarchisch, patriarchaal, klerikaal, dogmatisch, uitsluiting van vrouwen in de besluitvorming, LGTBI... Maar waar het geloof heeft geleefd, zo vertelde Antonio ons, zijn broederlijke relaties ontstaan waarin de tendens bestond alle verschillen op te lossen. Kerken zijn en waren veelvoudig, en waar Jezus gevolgd wordt, waar zijn Geest bezit neemt, daar is een vergadering, daar is een kerk. Er is geen toekomst voor de institutionele Kerk, zoals ze nu gaat, en ondanks Franciscus, die vandaag hoop vertegenwoordigt, houdt de historische ballast haar in de greep van het klerikalisme, het grote kwaad, volgens Arregi, van haar hiërarchische piramidale structuur, van haar schandalige uitsluitingsmechanismen, volgens Emma, van haar dualistische theologie in alle ordes (God de Vader over de Zoon, van hemel over aarde, van man over vrouw, van geestelijken over leken, van ziel over lichaam, enz. ), door Arregi levendig beschreven, als een systeem van hiërarchische onderwerping, tot en met de huidige schandalen, de financiële ondoorzichtigheid, de pederastie en de doofpotaffaire (Emma).

Maar we kunnen niet wachten tot zij afstand doet van het monopolie van de Geest; stijlveranderingen zijn niet genoeg, het is niet genoeg het klerikalisme af te schaffen, het is niet genoeg dat vrouwen toegang krijgen tot het priesterschap... We moeten veel verder gaan; we moeten de termen clerus/maagdelijkheid afschaffen, ...we moeten de ambten radicaal herzien (Arregi). We kunnen niet wachten tot de starre structuren veranderen... Want we leven maar één keer. We kunnen ons niet verontschuldigen, we moeten het nu beleven. Zelfs al zouden alle vroegere negatieve dingen verdwijnen, dan nog zouden er allerlei problemen zijn... Maar wij kunnen ons niet onttrekken aan de verantwoordelijkheid kerk te zijn (Antonio). Afrika, die het woord viert bij afwezigheid van een priester, in de dorpen van zijn geboortestad Segovia, heeft het vanaf het begin duidelijk gezegd: "dit is de geloofsgemeenschap die ik belijd, dit is mijn kerk, die nu al mogelijk is". De universele synodale weg die door Franciscus is geopend, vertegenwoordigt hoop, dat moet gezegd worden (Afrika). Maar we leven in onzekere tijden. Als uiteindelijk alles wat vrijelijk op deze synodale weg kan worden geuit, door de bisschoppen wordt gefilterd, zal de scepsis weer de kop opsteken. Voor Arregi is het klerikalisme de gesel van de Kerk. Maar voor Afrika - zo vindt Sanchopanza - heeft de Kerk te veel woorden en te weinig daden. Laten we niet vergeten dat synodaliteit geen geschenk is, maar bevochten moet worden. Voor Arregi tenslotte gaan we Titanic-tijden tegemoet voor de hele leerstellige stellage van de oude Kerk.

Wat de derde vraag betreft, de oecumene, voelt Emma zich op haar gemak als zout te midden van zoveel complexe zaken vandaag de dag. Zij antwoordt op de vraag naar de momenten van vrouwelijk protagonisme bij de verwezenlijking van het Rijk Gods in de geschiedenis, dat er in de eerste eeuwen inderdaad een belangrijke aanwezigheid van vrouwen was. Afrika staat erop dat de vrouwelijke gevoeligheid en het vrouwelijke perspectief blijven bestaan. Voor Arregi is het niet alleen een kwestie van geloven, maar ook van creëren, van leven met een ziel en het voelen van de vitale adem die onder alles klopt, van leven met geest, met politieke spiritualiteit, niet onderdanig maar vreedzaam, vrede stichtend met gerechtigheid... Toch zijn dit geen tijden van grote verwachtingen. Maar zij zijn tijden om te leven met die houding van actieve hoop, die schept door te scheppen... Antonio wijst op het belang van het leren uit de sociologie en de geschiedenis. De sociologie leert ons dat wij leven in tijden van behoefte aan identiteit; het kapitalisme geeft geen identiteit, maar de mensen hebben er wel behoefte aan. In de geschiedenis zien we dat het constantinisme van kracht is geweest, zowel ter rechter- als ter linkerzijde, maar dat het in een crisis is geraakt. We moeten van onderaf opbouwen. Het evangelie is nieuws, en nieuws is altijd iets nieuws te vertellen. Nieuwe dingen komen van mensen die niet weten wat er gaat gebeuren, maar die trouw en authentiek zijn. We hebben niet de controle over het verhaal, maar over trouw en authentiek zijn.

Alle vier deelnemers zijn het erover eens dat de Kerk een gemeenschap van gemeenschappen moet zijn. We hoeven het niet over alles eens te zijn om een gemeenschap te zijn, we mogen verschillende gevoeligheden hebben, we mogen niet hetzelfde denken... We moeten gewoon alle kerken erkennen als echte kerken.

De audio van de zitting zal binnenkort beschikbaar zijn, in het Spaans, op de website www.comunidadsta.org.

Vertaald met www.DeepL.com/Translator (gratis versie)