Van over de grens

Er is altijd een zekere spanning als een NGO of vrijwilligersorganisatie in contact treedt met de overheid. Er zijn ook altijd machtsverschillen. De overheid met een fors apparaat aan ambtenaren die capaciteit hebben om ingewikkelde zaken uit te zoeken en daar tegenover een gemiddelde vrijwilligersorganisatie die vanuit hun ervaring en deskundigheid iets heel belangrijks doen, namelijk de samenleving vanuit de haarvaten aan de orde stellen. Maar als die spanning er niet is ,dan klopt het niet. Dan zit je teveel op elkaars stoel en komt er te weinig uit. Zo ook is de spanning te beschrijven tussen de grote vergadering van NGO’s voor de Raad van Europa die tweemaal per jaar plaatsvindt in Straatsburg en de Raad van Europa en de rest van de Europese democratische structuur .Namens de organisatie European Network Church on the Move doe ik mee

mede namens de Marienburgvereniging. Van 8 tot en met 10 april verbleven we hele dagen in de Agora en roken de buitenlucht niet. De vergadering bestaat vooral uit commissies die na de laatste bijeenkomst weer 6 maanden gewerkt hebben aan allerlei onderwerpen. Binnen de EN-RE, zoals we als deelnemende organisatie heten vonden wat verschuivingen plaats. Ik werd hoofd van de delegatie en mocht stemmen wat nogal vaak moest gebeuren. Om de drie jaar verandert de leidinggevende permanente commissie. De regels bij het stemmen zijn uiterst streng en precies. Slordigheden mogen niet voorkomen. Je hebt bijna een dag nodig om alle regels te lezen Maar de inhoud van het werk van de commissies is natuurlijk het belangrijkste. Ik sloot mij aan bij de Interreligious and interconvictional dialogue Comittee. 50 procent van de Europese bevolking hoort op de een of andere manier tot een gelovige traditie of heeft een religieuze levensovertuiging. Maar in de landen van Europa zijn godsdienst en staat , op allerlei manieren overigens ,van elkaar gescheiden. Dat is volkomen terecht, maar de waarde van gelovige tradities in conflictoplossing, dialoog en de geoefendheid in wederzijds respect zijn van onschatbare waarde. Er was een fors pleidooi om een permanente brede Europese commissie voor religies te installeren, maar dat wordt vooralsnog tegengehouden. Altijd die watervrees voor religie. Nu is er wel een soort commissie , maar die laat alleen vertegenwoordigers toe van Abrahamitische tradities en de lezer raadt het al, slechts oude mannen en een vrouw als stoplap. De commissie verzamelt inspirerende voorbeelden. Wij zouden de Nationale Prinsjesdag wel kunnen inleveren. Een grootse interreligieuze manifestatie in aanwezigheid van veel leden van het kabinet in de Grote kerk te Den Haag. Daarnaast nemen we deel aan de Commissie over migranten en mensenrechten. Maar ook werd een nieuwe commissie geïnstalleerd over Sport en Mensenrechten. Daar is veel aan de hand. Genderstereotypen, hatespeech, discriminatie, grensoverschrijdend gedrag, racisme. Tot slot deed ik een interventie over de oorlog. Die doos van Cassandra. Men probeerde dat eerst wat weg te zetten, maar de permanente commissie kwam er toch na enige bedenktijd op terug. Ik was niet uit op een verklaring of iets dergelijks maar wel om de gedachten op gang te brengen over beëindiging, want met wapens kom je er niet. De voorzitter Gerhard Ermischer nam ruim de tijd om een antwoord te formuleren dat niet hemelbestormend was, maar het bracht de gedachten op gang en dat was precies mijn bedoeling. Indrukwekkend was het bezoek van de Hoge Commissaris voor de mensenrechten Michael O’Flaherty, nog maar enkele dagen in deze functie maar veelbelovend. Nieuwe ideeën komen altijd van burgers die nadenken. Dat is de civil society, het kloppende hart van de democratie.

Henk Baars 10 april 2024 Straatsburg